*** მაშ, ასე, იცნობდეთ, დათო კახაძე, ჩანახატით
ს უ ლ ი ს კ ი ვ ი ლ ი
ერთი ჩვეულებრივი ღამე. ყველას სძინავს. არის ერთი, რომლის ძილსაც ძილი არ ეთქმის. რაღაც ხუთწამიანი სიზმარი მთელ საუკუნედ გადაიჭიმა. მის სხეულში თითქოს მოხეტიალე სული ჩასახლდა. გონება სადღაც, სხეულისგან ძალიან შორს, დაფრინავს. გული გამალებით უცემს, თითქოს რამდენიმე წამი დარჩენია გასკდომამდე.მის გულში დიდი ტკივილის ცეცხლი მძვინვარებს, შფოთავს,ვერ ისვენებს. ხედავს, რომ საყვარელი ადამიანი ხელიდან ეცლება, მაგრამ ვერაფერს აკეთებს მის დასახმარებლად. ხედავს, როგორ მიჰყავთ სამუდამო სახლამდე და თან მიაქვთ მისი დიდი სიყვარული. უნდა, მიუახლოვდეს, მაგრამ რაღაც აკავებს და შეუძლებელს ხდის, უკანასკნელად შეეხოს მას, ვისთვისაც ცხოვრობს, ვისთვისაც სუნთქავს და არსებობს. გაშეშებული უცქერის შორიდან, როგორ ეცლება ხელიდან ცხოვრების აზრი და თან მიაქვს მისი სულიც. ცურავს ყველაზე მწარე და მტკივნეული ცრემლის მორევში. სიჩუმე ბობოქრობს. ხვდება, რომ ვეღარასოდს შეხვდება მას, ვისთვისაც არსებობდა ამ სამყაროში. თითქოს ბუნებაც უთანაგრძნობს: ფოთლები ჭკნებიან, მათ ქარი ფანტავს. შავ ღრუბლებში გახვეული ცა თითქოს მასავით მწარე ცრემლით ტირის. გარშემო სიჩუმეა, თითქოს ყველაფერი გაჩერდა და მის უმოქმედობას შეჰყურებს. მუხლებზე ეცემა და ხედავს წყლის ზედაპირზე არეკლილ თავის დამახინჯებულ, უსიცოცხლო სულს, რომელიც ნელ-ნელა მიჰყვება თან თავის დიდ სიყვარულს. ხედავს სიკვდილს, რომელიც მისი მკვლელიცაა. შინაგანად გრძნობს დიდ სიცარიელეს. უეცრად ყველაფერს ანგრევს მტკივნეული სიჩუმის ღრიალი. მისი სხეული კანკალებს და ცივი ოფლით იყინება. მაგრად მოხუჭული თვალებიდან ცრემლი ჩანჩქერივით გადმოდის. თავის დაღწევას ცდილობს უსასრულოდ გაჭიმული სიზმრიდან, ცდილობს, წერტილი დაუსვას ამ ყველაფერს, რადგან სული კივის და ხორცი სიცივით ეყინება. გამთენიისას კანკალითა და კბილების კაწკაწით გამოეღვიძა. თვალები გაახილა. ბუნდოვნად მიხვდა, რომ ეს სიზმარი იყო და კავშირი არ ჰქონდა რეალობასთან. სასწრაფოდ აიღო ტელეფონი და ტექსტური შეტყობინების წერას შეუდგა. ჯერ ბოლომდე არ ჰქონდა გაცნობიერებული და წარმოსახვის მორევში ჩაძირულიყო კვლავ, ისევ სისხლნარევი ცრემლით წერდა. სწერდა მას, რომ უყვარდა და სიცოცხლის ბოლომდე მასთან იქნებოდა, ხელს არასოდეს გაუშვებდა და მის გარეშე არასოდეს, არასოდეს იცხოვრებდა. ამასობაში საბოლოოდ გააცნობიერა, რომ ეს კოშმარული სიზმარი იყო და თავის დიდ სიყვარულს ტკბილად ეძინა. საბოლოოდ დამშვიდდა, გონება გადაეწმინდა, გული ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა, სული აღარ კიოდა. ძალიან, ძალიან უნდოდა, ჩახუტებოდა, ძლიერად ჩაეკრა გულში, მაგრამ ასობით კილომეტრი აშორებდა მას...