პატარა, მაგრამ უკვე სერიოზული მწერალი,
ნიკა გაბუნია, მალე შავი ქამრის მფლობელი გახდება კარატეში. გულითადად ვულოცავთ ნიკას, ხოლო მის მკითხველს ვთავაზობთ ნიკას მორიგ ნოველას.
ნიკა გაბუნია
როცა გძინავს, ანუ უიღბლო იღბლიანი
როგორც მახსოვს, სახლში გვიან ღამით დაბრუნება არ მიწევდა, მაგრამ ერთი უხერხულობა მაინც იყო. დეკემბერი იდგა და მალე მალე ბნელდებოდა. 7-8 საათისთვის უკვე ზანგებსაც კი ვეღარ გაარჩევდი, ისეთი უკუნეთი იდგა. მეგობრის დაბადების დღიდან ვბრუნდებოდი, თავი მალევიჩის შუა კვადრტში მეგონა. მივდიოდი და ისეთი ხმები მესმოდა, რომ, ჩემს ცხოვრებაში პირველად, ქეიფი ვინანე. დაპატარავებული სპორტული შარვალი მაბამდა, ამიტომ ცოტა ფეხებგაშლილი დავდიოდი, მაგრამ თუ ვინმე ასეთ პოზაში დამინახავდა, გამერიდებოდა, რადგან სხვა რამე ეგონებოდა, და იტყოდა: „თუ ვერ ითმენ ხოლმე, შვილო, პამპერსი იყიდე, გრეხი არაა!“ მაგრამ არა მგონია, პამპერსს ეშველა, აქ „ბრონიჟილეტიც“ კი საიმედო არ არის. ჯიბეებში ხელებჩაწყობილს. ოფლი ნიაგარას ჩანჩქერივით ჩამდიოდა თავიდან კისერში. ქუჩაში კაციშვილი არ იყო, ძაღლების გარდა ( ძაღლები იმიტომ გამოვყავი, რომ ეგენიც კაცის შვილები არიან, თუნდაც 21-ე საუკუნეში, აიფონებისა და ნინძლავის მონების თაობების ეპოქაში), მაგრამ მათი თანდასწრება არ მაიმედებდა. ცალკე სიბნელისა და დრაკულების მეშინოდა, ცალკე - დედაჩემის, რადგან ტელეფონი დავკარგე ( ტელეფონი რა!.. მაგას ტელეფონს ვერ დაარქმევ, რადგან ლაპარაკი ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ისმინება, და როცა ვრეკავ, თითქოს მორზეს ანბანზე ვკრეფავ ციფრებს) და მისგან დატატანება არ ამცდებოდა. მალე ასფალტი გამოჩნდა. გამიხარდა, იმიტომ რომ ტალახში სიარულისას, კინაღამ ჩავიძირე. ახლა კი განათების ბოძებთან აღმოვჩნდი. კარგია, ვინმე ან რამე რომ არის ჩემს გვერდით! მივაბიჯებდი, პირდაპირი გაგებით. მთელი ჩემი გასაჭირი სულ ამ „პატრონაფეთქებული“ მეორადების ბრალია. ეს რა არის?! „რეიტუზი“ კი ჰქვია, ანუ სპორტული შარვალი, მაგრამ შარვალს კი არა, წამების იარაღს უფრო ჰგავს. უცებ ნაბიჯის ხმა მომესმა. შევცბი და თავდაცვის ვარიანტები გადავარჩიე. ბოლოს იმ დასკვნამდე მივედი, რომ უნდა დამენახა ეს ადამიანი. გამახსენდა თასმების შეკვრის იმიტაცია. გავჩერდი და გვერდულად ჩავიკუზე. ვაი, ჩემს თავს - ჩემი რუსულის მასწავლებელი, კარპოვი! გულწრფელად გეტყვით, ახლა კარპოვთან შეხვედრას ისევ მანიაკი მერჩია. მანიაკი გაწამებს და მოგკლავს. ეს სულთამხუთავი კიდევ გაწვალებს და გაწვალებს, გაწვალებს და გაწვალებს. და თუ შემთხვევით მოვკვდი, ისიც თავს მოიკლავს და საიქიოში ისევ ჩემს წამებას გააგრძელებს. სხვა რა გზა მქონდა, ავდექი და ტრადიციულად მივესალმე: -ზდრასტვუიტე, ნიკალაი მიხაილავიშ! -ვახ, შე ოროსანო! - მითხრა ძირეული რუსული აქცენტით.- შემი სახელის გამოტკმაც არ შეგიდზლია ! მან სახე დამანჭა და ჩამიარა. -უი მეე, ხრუშჩოვის შთამომავალო! - ჩავიჩურჩულე და მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ თასმები არ მქონია. გავაგრძელე გზა. ძირს ვიყურებოდი და ვფიქრობდი. ფიქრის ბინდიდან ისევ ნაბიჯების ხმამ გამომიყვანა. სწრაფი ნაბიჯები იყო, მორბოდა ვიღაც. მე გავინაბე, კუნთები დავჭიმე, სახე დავმანჭე და მოვემზადე. - მოდი აქ!- თქვა ვიღაცამ ჩემს უკან. გავიჭინთეეე და მოახლოებას მოვუცადე. ახლოს გაისმა ფეხის ხმა. ბიჭმა ჩამირბინა და წინ გაიქცა. კიდევ ნაბიჯები! ისევ ბიჭი, მხოლოდ დანით ხელში! ავკანკალდი, ოფლმა დამასხა დააა... ამანაც ჩამიარა. უცებ მივხვდი, რომ წინ გაქცეულს მისდევდა და დავუძახე : -რატომ მისდევ? გაბრაზებულმა შემომხედა, ჰაერი შეისუნთქა და ხრინწიანი ხმით თქვა - დაჭერობანას ვთამაშობთ. დავიჭერ - დაერხა, ვერ დავიჭერ - დამერხა! ჩამომიტოვა. -აა! კაი! შიშმა ჩაიარა, ადრენალინი დარჩა, ყელს მიშრობდა. დავინახე გოგო, ისეთივე ფეთიანი, როგორიც მე ვიყავი რამდენიმე წუთის წინ. აღარაფრის მეშინოდა და გახუმრება ვცადე: ჩანთა ხელში მოვიგდე, ტელეფონი ამოვიღე ქურთუკის ჯიბიდან და ვთქვი: -ბალაკლავა, ბალაკლავა. ტვირთი დანიშნულების ადგილზეა. ველოდებით მწვანე აფთარს. გოგონა შიშისგან ახტა, შემომხედა და ნაბიჯს უმატა. მე ყურებზე ქუდი ავიკეცე, „ლენოჩკები“ გავიკეთე და ხელი უკანა ჯიბისკენ ხელი წავიღე. ვითომ იარაღი ამოვიღე, თითები დავუმიზნე და ვიყვირე: -ბუმ! გოგო დატყდა, კვნესა-კვნესით მირბოდა. უცებ გონება გამინათდა, ტელეფონი ხომ დაკარგული მეგონა! ნამუსმა დამაბიჯა. გოგოს ძლივს დავეწიე და ბოდიში მოვუხადე. ის სიცილით კინაღამ გადაიხია. ამის მერე მე და ის გოგო ღამით მოსიარულე ხალხს ერთად ვაშინებთ სათამაშო კამიკაძეს ქამრებით.