გვერდს სურს შეგახსენოთ, რომ თქვენ კითხულობთ 13 წლის ბიჭის თხზულებას, რომელიც არანაირ ასაკობრივ შეღავათს არ საჭიროებს
ნიკა გაბუნია
თუნდაც...
ვის დააბრალებ უიღბლობას, შენს თავს? ღმერთს? ან, საერთოდ, რაზეა ის დამოკიდებული: ღმერთის განწყობა-ხასიათზე, თუ ჩვენს „კარგად მოქცევაზე“, როგორც ბავშვობაში გვმოძღვრავდნენ. კითხვას ვსვამ და თავადვე ვპასუხობ: ერთ ცივ-ცივ ადგილას, სახელადაც ციმბირში, ფეხებს თოვლით ითბობდა ერთი წვერებიანი მოხუცი. ჭამდა იმას, რითიც თბებოდა და თბებოდა იმით, რასაც ჭამდა. ბავშვობიდან ასწავლიდნენე: კვირაში ერთხელ ეკლესიაში იარე, ეზიარე, კვირაში ორჯერ მიარხულე -პური გექნება და წყალიო. მუხლებზე იდგა, ხატებს კოცნიდა, ლოცვებს სწავლობდა და „შენ ხარ ვენახს“ გალობდა. გამოიხედა საღამოთი გარეთ, ჩაისუნთქა, ზემოთ აიხედა და წვერებიდან თოვლი მოიშორა. ადრე გაკეთებულ და ასევე დარჩენილ თოვლის პაპას შეხედა, თითქოს სარკეში ჩაიხედა: ისეთივე თეთრი, როგორც თავისი ჭაღარა, ისეთივე ბებერი, როგორც მისი გული და ისეთივე დაშლილი, როგორც მისი მოთმინების ფიალა. შეშა იღლიაში ამოიჩარა და უშანკა მოიხადა: - მადლობა ყველაფრისათვის, რაც მაქვს და რაც მქონია, ღმერთო, და რაიმე თუ მექნება კიდევ , შენი გადასაწყვეტია, - ეს სიტყვები დილის ვარჯიშივით გასჯდომოდა თავში, პაპამისმა როგორცა თქვა ეს ერთხელ და მას შემდეგ არ დავიწყებია. სახლში შევიდა, შეშა პატარა ბუხარში შეაგდო და ცეცხლი წაუკიდა. ჭრაჭუნა სავარძელი და პატარა კოცონი რომ არა დღის ბოლოს, კაი ხანია, გააფრანდა.მარტო კოცონისგან ესმოდა ის, რისი გაგონებაც უნდოდა. არად ეს მისი უკან დაბრუნებული ხმა იყო. ჩამოჯდა და დღის საქმეების დაჯამება დაიწყო, მაგრამ დასაწყისშივე, როგორც ყოველთვის თემას სცვლიდა: დღეს რა მოხდა? იგივე, რაც გუშინ? რაც მოხდება ხვალ? მაგრამ რა გამოვიტანეთ ამ იგივეობისგან? დიახ, იგივე, რაც გამოვიტანეთ გუშინ. როგორ უნდა ვიმსჯელო კარგზე, თუ არ ვიცი, რას შევადარო? არც ის ვიცი, კარგად ვარ თუ ცუდად, მიტომ რომ მინახავს ადამიანი, რომელიც ჩემზე ცუდადაა, ან ჩემზე კარგად... ხომ გესმის?- ეკითხებოდა ვიღაცას. უპასუხოდ დარჩენილმა ღრმად ჩანსუნთქა და თავის საყვარელ შორისდებულ „მდაააში“ ამოისუნთქა. (გაგრძელება იქნება)