გვერდს სურს შეგახსენოთ, რომ თქვენ კითხულობთ 13 წლის ბიჭის თხზულებას, რომელიც არანაირ ასაკობრივ შეღავათებს არ საჭიროებს
ნიკა გაბუნია
თუნდაც... ( გაგრძელება)
წინდები გაიხდა და ფეხის თითები დაითვალა. -ამაზეც მადლობა! - ზევით აიხედა და ჩაიცინა. წინდები სწრაფად ჩაიცვა და „ჩუსტებში“ ჩაყო ფეხები. ცოტა ხანს კიდევ იცინიკოსა საკუთარ თავზე და თვლემა რომ მოერია, საწოლთან მივიდა. ქუდი მოიხადა და დააგდო. გადაიხარა ხატებისკენ და იმავე ქუდით გადაწმინდა თარო. ლოცვანი აიღო, მუხლებზე დავარდა და ამოუსუნთქებლივ გააბა. „ხორცი ჩემი იყოს პური თქვენისთან“ რომ მივიდა, თვალები ჯვარზე აიტანა და უკვე ზეპირად გააგრძელა. ბოლოს ადგა, ლოცვანს ემთხვია და თაროზე შემოდო. დილით ხმაურმა გამოაღვიძა. თავიდან ეგონა, რომ გუშინ სახურავზე დადებული თოვლი მოზვავდა, მაგრამ მალევე დაინახა ორი სილუეტი ფანჯარაში. სწრაფად წამოხტა, ჩაიცვა და სანადირო თოფს ეცა. ჩაიკუზა და ნელი, ფრთხილი ნაბიჯით მივიდა კართან. გარედან ისმოდა ჩუმი ლაპარაკი. წყნარად მიუახლოვდა კარს და ბოლოს სწრაფად გამოაღო. -სდექ! გესვრით! - დაუყვირა მოხუცმა ორ ახალგაზრდას. ბიჭებმა დანებების ნიშნად ხელები მაღლა ასწიეს. ერთ-ერთმა წამოიწყო: -ნუ გვესვრი, მოხუცო, ცუდს არაფერს ვაპირებთ. რაიმე გვაჭამე და წავალთ. მოხუცვა ოდნავ მოჭუტა თვალები და ორივე აათვალ-ჩაათვალიერა. უმაქნისი სახეები ჰქონდათ, ქურთუკებქვეშ ზოლიან მაისურებში გამოწყობილნი ქურდები, ანდა მოძალადეები უნდა ყოფილიყვნენ, მაგრამ მოხუცი მაინც ენდო მათ, სახლში შეუშვა და მოკრძალებული სუფრაც გაუშალათ. გახარებული იყო მოხუცი, რადგან პირველად სამი წლის განმავლობაში დაინახა ვიღაც, თოვლისა და ცეცხლის გარდა, და, უნებურად, გული გადაეხსნა. -უჰ, ბიჭებო, ვერ წარმოიდგენთ, როგორ შემეშინდა. ათასში ერთხელ თუ მოვა აქ ვინმე მგზავრი, ისიც მხოლოდ სულის მოსათქმელად. -კარგად მოწყობილiხრ, ბიძა,-- - ჩაიცინა ერთმა. - კარგად ცხოვრობ. ღიმილი მოჰგვარა იმ ხმამ, რომელიც ამოთქვა, მაგრამ რომელიც მისი საკუთარი aრ იყო. (გაგრძელება იქნება)