გვერდს სურს შეგახსენოთ, რომ თქვენ კითხულობთ 13 წლის ბიჭის მოთხრობას, რომელიც არანაირ ასაკობრივ შეღავათს არ საჭიროებს.
ნიკა გაბუნია
თუნდაც... (გაგრძელება) -
რა გითხრა, შვილო? აი, იმას ვახერხებ, რომ მარტო ვჭამ და ვინელებ... თქვენ? საბადოდან გამოიქეცით? - სახე შეეცვალა და ახლა მეორეს შეხედა. -ეეხ, ეს ცარი!.. ყველას რომ საბადოებზე აგზავნის. -აბა, მექანიკურ სხეულებს ხომ ვერ გააკეთებენიქ სამუშაოდ? - უპასუხა ბიჭმა და ოთახს თვალი მოავლო. იქვე თოფს მოჰკრა თვალი: - ამით იცავ თავს, ბიძა? -ამით?- ჩაიცინა.- ეგ შესაშინებლად თუ გამომადგება, მარილიც არ მაქვს, რომ დავტენო. პირველს სახე კიდევ უფრო დაუბნელდა, თვალებში ჩახედა და წამოდგა. მოხუცმა ნერწყვი ჩაყლაპა, ზედმედტი ხომ არ მომივიდაო. პირველმა თოფი აიღო და მხარზე გადაიკიდა, მეორემ ხატებს მოჰკრა თვალი და რაც ჯიბეში ჩაეტია, ყველა აიღო. -არ გინდათ, შვილებო, ისედაც არაფერი გამაჩნია და მთლად ნუ გამცლით... - წამოვარდა მოხუცი. -დაწყნარდი, ბიძა და ყველაფერი კარგად იქნება... ოღონდ ჩვენთვის, უშნოდ იხუმრა ერთმა. ასეთივე უშნო, დებილური სიცილით გავიდნენ სახლიდან. მოხუცი დიდხანს იდგა სახით კარისკენ. მერე იქვე ჩამოჯდა. ტირილი მოუნდა, მაგრამ სითხე აღარ ჰქონდა ორგანიზმში. თაროს ახედა და დაინახა მხოლოდ ჯვარი, ზედ გაკრული იესოთი. პირჯვარი გადაიწერა და თქვა: -მადლობა ყველაფრისთვის, რაც მაქვს და რაც მქონდა, ღმერთო,, ხოლო მექნება თუ არა, შენი გადასაწყვეტია. (გაგრძელება იქნება)